Niets doen of toch heel weinig, dat is de droom van de werkende mens. Maar als men dan in een situatie van het totale niets doen komt, dan is het nog maar een kleine stap naar de verveling.
In België hadden wij een zeer actief leven, waaronder twee jobs, alle maanden minstens eenmaal naar het toneel en twee à drie muziekoptredens per maand.
Op 13 januari 2003 kwamen wij in een klein Spaans dorpje aan de kust terecht, veel huizen maar weinig mensen en er was en is absoluut niets te zien of te doen. Enkel in de zomer zijn hier enkele duizenden mensen en zijn er wat activiteiten.
Ik moet er wel bij zeggen dat het voor ons beiden de eerste maal was dat wij in Spanje kwamen, onze droom was om in Ierland te wonen. Door onze hond zijn we voor één jaar naar Spanje gekomen want er was toen een probleem met de quarantaine wetten die gelukkig nu afgeschaft zijn maar wij zijn hier nog.
Het eerste jaar dat wij hier in Spanje woonden was het totale plezier, ‘s morgens gaan ontbijten, ‘s middags blijven eten in een restaurant, daar de ganse namiddag blijven zitten en dan maar ineens het avondmaal ook in dat restaurant nemen. Plezant maar toen we op het einde van het jaar de rekening maakten waren de veelvuldige restaurantbezoekjes vlug afgeschaft. Naast het grote bedrag aan geld dat we betaalden was er ook mijn gewichtstoename van rond de 30 kilo op een jaar.
Het tweede jaar hebben we wat rond gereden, veel plaatsen gezien en veel mensen leren kennen.
Met het derde jaar kwam de eerste verveling, niet veel maar toch. Mijn echtgenote kon beter om met het probleem, zij is een pak socialer dan ik en zij ging alle dagen wat buurten in de straat.
Het vierde jaar was de totale catastrofe, bij een computerschrift zat een spelletje “The Battle for Wesnoth”. Van ‘s morgens tot ‘s avonds zat ik op de computer, alle dagen, 7 op de 7. Dat heeft bijna een jaar geduurd. Uiteindelijk heb ik mij dan toch herpakt.
Het vijfde jaar bleef ik op de computer zitten maar ik heb HTML geleerd, websites maken, enz. Van de buren (Spanjaarden) kreeg ik Dreamweaver en Photoshop, boeiend maar alles was in het Spaans zodat ermee leren werken wat trager ging.
Het zesde jaar is alles terug in een stroomversnelling gekomen. Ik begon met een website www.leveninspanje.es met informatie voor inwijkelingen zoals wijzelf zijn. Daarna volgden de toeristische site www.toerismeinspanje.es en later kwam er dan de “nieuwssite” www.spanjeineennotendop.eu bij.
Ondertussen ben ik terug bezig, alle dagen werk ik aan een van de sites, teksten zoeken, teksten vertalen, problemen oplossen, oplossingen zoeken enz.
Nu amuseer ik mij te pletter, er is terug een vorm van regelmaat in mijn leven, je ziet terug zaken groeien en mijn echtgenote helpt me bij het controleren van de teksten.
Ik heb dit artikel vooral geschreven voor de mensen die ons voorbeeld willen volgen en die hier niet moeten werken. Verveling kan de grootste vijand van uzelf worden, vooral dan bij mensen die zoals ik twee linkerhanden hebben. In de tuin werken is niet echt een job voor mij en schilderen hoeft ook niet alle jaren te gebeuren.
De moraal van dit verhaal is dat men toch een bezigheid moet zoeken, ik zie hetzelfde verhaal ook bij andere vrienden van ons maar zij zitten van ‘s morgens tot ‘s avonds voor de televisie.